Op de terug weg van Schiphol naar huis voel ik me de koning te rijk: radio hard aan, ik blère lekker mee, cruise-control aan, zonovergoten weilanden en een eindeloze snelweg aan m'n horizon! Ik kan overal heen waar ik wil! Van Zuid-Spanje tot Noorwegen! I
k voel me verantwoordelijk, volwassen en independant, and I liked it.
Alles ging ook super goed de eerste week want, en dat is niet arrogant bedoeld, ik vind mezelf over het algemeen een hele goede coureur, en ik zou echt zeker bij mezelf in de auto durven zitten...
tot vrijdag.
Ik had heel de dag gewerkt bij cafe Berlijn (waar ik dus werk) en de dag ervoor had ik daar tot sluit moeten werken en was zo tegen drieën thuis. Ik was dus, je voelt hem al, niet helemaal fris en fruitig.
Mark, mijn lieftallige bandlid bij Ape Not Mice, was die avond jarig en vierde een feestje en ik had met Lodewijk, mijn ándere lieftallige bandlid, afgesproken in Eindhoven om nog een kadootje op de kop te tikken. We hadden afgesproken bij de parkeergarage aan de Mathildalaan.
Ten eerste: als ik IETS haat, dan zijn het parkeergarages,
ten tweede: ik was in een parkeergarage,
en ten derde: het was DRUK in de parkeergarage.
Ik bevond mezelf in met de astra Turbo in een soort van 'Free for All' auto-jungle, waarin iedereen vocht om de laatste plekjes.
En ik, niet zo'n inparkeer-talent, reed al ietwat aan de late kant op de derde verdieping rond op zoek naar een vrij plekje. Semi-stress was redelijk goed zichtbaar tot ik plots een plekje zag aan m'n rechterkant!
Wat doe ik? Hoppakeee, zwengel die auto naar rechts en sta vervolgens compleet scheef in het vak.
Nu wil het geval dat ik ook een gevoel van trots heb.
Dat ik dan denk "Yo, als ik die auto zó laat staan gaat iedereen zich afvragen welke kleuter zó scheef inparkeert."
Dus ik zet m'n auto in z'n achteruit en probeer wat bij te sturen...
Schraap ik dus mooi zó met m'n rechterkant tegen de auto naast mij aan. Die hele auto werd door mijn zijkant een beetje gelift zelfs. Mijn parkeersensoren loeiden het uit en ik krijg zowat een hartverlamming, stuur snel weer terug naar voren en sta nu absoluut ONMOGELIJK in het vak geparkeerd.
Onder mijn 'kutkutkut' gemompel stap ik uit. Handen in m'n haar. Zie tot mijn grote ergernis dat er allemaal auto's langsrijden die het schouwspel zien en hun monden zie ik open vallen.
Kak.
Ik bel Lodewijk in blinde paniek.:
"LODI LODI LODI, JE MOET ME HELPEN, IK HEB DE AUTO GEPARKEERD MAAR TEGEN DIE ANDERE AAN EN IK SNAP ER NIKS MEER VAN IK KRIJG HEM NIET MEER GOED IN HET VAK EN MIJN OUDERS VERMOORDEN ME EN WAT MOET IK DOEN NU JIJ MOET ECHT ME KOMEN REDDEN WANT MOET IK ACHTERUIT OF VOORUIT OF HOE MOET IK ER UBERHAUPT UIT-"
Lodi heeft genoeg cues ontvangen en komt even later aanrennen, kan zijn lach niet helemaal inhouden maar goed:
na zes keer steken staat de auto goed in het vak.
En dan zien we het... de zijkant. De flinke kras die ik erin gereden heb.
Mijn maag draaide zich om en naar de andere auto durf ik niet echt te kijken.
Naja. Overkomt de beste?
Vervolgens moest ik een plan smeden. Om te zorgen dat mijn vati en mutti als ze terug kwamen van vakantie niets zouden doorhebben.. OF... ik moest het opbiechten met als risico nooit meer de auto te mogen lenen of iets dergelijks.
Ik ben serieus ELKE benzinepomp in Tilburg langs gegaan om te vragen of ze anti-kras-spul verkochten. Nergens. Ik kreeg op mijn whatsapp een foto binnen van mijn ouders van hen in de zon met de tekst 'xjes van ons!' erbij geschreven. Mijn schuldgevoel rees de pan uit.
'xjes van ons!'Mijn oom en tante, waar ik die avond ging eten, hadden spul van Tellsell wat moest helpen om de krasjes op te vullen. 's avonds dat spul dus gebruikt.. maar wonderen verrichten deed het niet.
Ik accepteerde dat ik dan maar onterft zou raken, maar ik het eerlijk zou opbiechten.
Afin, uiteindelijk kwamen mijn ouders terug, ik zag mijn moeder als eerst.
Nadat ik eerst zo lang mogelijk probeerde te vragen hoe hun vakantie geweest was, kwam dan toch de vraag 'is hier alles goed gegaan?'
'Nou, ehm. Ja mam, maare...' begon ik. Uiteindelijk heb ik het pijnlijke feit opgebiecht en hoewel ze een beetje kribbig reageerde, was het minder erg dan gedacht.
Mijn vader spande de kroon. Hij zei "Ach joh! Het is maar blik!"
Serieus? Ik heb me zes dagen misselijk gevoeld en met buikpijn rondgelopen door de kras!
Nu was ik 8 september jarig.
Wat gaf Lodi me voor kado?
JAWEL: Car Polish om de auto bij te kleuren.
Stond ik dus zwaar glamourloos als newly 22er de auto te poetsen en te polishen als boetedoening voor het hele akkefietje.
Maargoed.
Ik durf nooit meer in te parkeren, maar als er iets met de auto gebeurt de volgende keer, weet ik in ieder geval dat m'n ouders best chill gaan reageren ;)
Liefs, (en voor alle inparkeerders: succes!)
Diede
Met tranen in mijn ogen (van het lachen, sorry) je verhaal gelezen. Wauw..... mocht je ooit niet meer kunnen zingen, dan ligt er een toekomst als schrijfster voor jou in het verschiet. Moest even aan Marijke Boon denken. EN DAT IS EEN COMPLIMENT HOOR! Grtz. Marie José
BeantwoordenVerwijderen