Bang voor de tandarts?

Nou ik niet hoor. 

Meestal loopt mijn rij witte rakkers vrolijk en goedlachs de tandartspraktijk uit!

Ergste wat mij ooit bij de tandarts kon overkomen was de fluor-hap.

Vandaag geen fluor hap! Ik kwam de sneeuwstorm getrotseerd zodat Monsieur de dentist een kijkje kon nemen naar mijn verstandskies die linksonder had besloten om door te komen.
In mijn hoofd schalde nog de laatste woorden van mijn vorige bezoek: "Oh, maar die verstandskiezen, maak je niet druk, die groeien naar achteren en daar heb je dus geen last van!"

Ik had voor mijn bezoek mijn telefoon, portemonnee en al mijn contact-met-de-buitenwereld-devices thuis gelaten en gedacht 'ach, het is maar een controletje.'

Wie had het mis? Ik dus.

Toen ik me wijs (door de verstandskiezen!) in de stoel liet zakken zei ik als een vrouw van 44 "Tsja, ik was er niet helemaal gerust op en vertrouwde het zaakje niet helemaal, dus ik dacht, ik kom gewoon even om te  dubbelchecken dat ik me helemaal geen zorgen hoef te maken!" Compleet met onbezorgd lachje.

Wie had het mis? Ik dus.

Mond open, gereedschap erin, spiegeltje erbij en hopsa, daar was het oordeel van de jury:
"Ja die kies. Die moet er uit."

Ik kijk hem aan. Hij kijkt terug.

Ik zeg "Echt?" Hij zegt "Ja." Ik zeg: "Wanneer?" ZEGT-IE: "Nu. Moet je nog iets doen vandaag?"

Langzaam verschrompel ik dieper in de stuur en piep dat ik doodsangsten uitsta en vanavond nog in café Berlijn moet werken.
Hij probeert me te verzekeren dat de verdoving dan al wel is uitgewerkt en het geen probleem moet zijn. Het zou toch lastig zijn als ik er weer helemaal een nieuwe afspraak voor moet maken?

Nog dieper in mijn stoel zak ik als ik piepend mezelf hoor instemmen dat het dan maar nu moet gebeuren, terwijl mijn hele lichaam 'nee nee nee nee nee nee' lijkt te schreeuwen.

Nog iets meer bedenktijd zit er dan ook niet in; de stoel beweegt alweer, een blauw laken bedekt mijn kleren en voor ik er erge in heb jast de tandarts er een verdovingsspuit in. Ik slaak een gilletje, dat hij beantwoord met nóg een spuit.

Langzaam trekt het gevoel weg uit mijn linkerhelft, het begint vaagjes te tintelen wanneer ik ineens een scalpel over tafel zie vliegen! "Ik moet even snijden zodat het tandvlees niet uitscheurt."

Doodsbang lig ik op de stoel terwijl de twee mondkapjes als een routineklus met messen en tangen in de weer zijn.

Ik lijk wel regelrecht in de Saw-film beland!

De verdomde tand in kwestie

Gelukkig zijn ze snel klaar. Als ik recht op zit en lijkbleek in zijn mint-groene-mondkapjes-gezicht staar en het trillen van mijn handen probeer te onderdrukken, begint hij zijn riedel:

"Er zit nu dus een flink gat in je mond, ik moest een incisie maken tot op het kaakbot, dus hier heb je wat extra gaasjes mee. Je mag niet roken, alcohol drinken, warme vloeistoffen hebben en ook geen pijnstillers gebruiken. Wil je de kies mee naar huis nemen?"

Beduusd knik ik.

Niet veel later sta ik te shaken in de sneeuwstorm, niet echt zeker wat me zojuist allemaal is overkomen.

Mijn moeder is thuis en ziet mij lijkbleek en in shock aan komen strompelen. Op de vraag 'wat is er gebeurt?' druk ik als antwoord het zakje met mijn kies in haar hand.

Mijn getraumatiseerde hoofd zei blijkbaar genoeg.

Daarna moet ik mijn werk afbellen.
Tyfus hel. Wie is er bang voor de tandarts?
Ik ben bang dat ik bij de volgende verstandskies ook daadwerkelijk mijn verstand verliezen ga...

Tjuus, ik ga vast slapen.
Died.